Բլոգի մասին
Ողջույն հարգելի այցելու :) Իմ բլոգում դուք կարող եք գտնել ինֆորմացիա կենսաբանության (մեծ մասամբ գենետիկա, բիոնիկա, անատոմիա, բժշկություն, գիտության նոր հայտնագործություններ և նորարարություններ)։ Ինֆորմացիայի աղբյուր են հանդիսանում բազմաթիվ միջազգային գիտական կայքեր (որոնք նախորոք նշվում է տեքստում):
Եթե դուք հետաքրքրված եք բնական գիտություններով, սիրում եք գրել հոդվածներ ապա կարող եք դիմել ինձ և կդառնաք բլոգի անդամներից։ Բլոգի հեղինակ - Սոնա Հովհաննիսյան
Հետադարձ կապ
Հարցերի և առաջարկությունների դեպքում գրեք այս էլ․ հասցեին sona_hovhannisian@yahoo.com
Դարեր շարունակ ոսկրերը համարվել են անկենդան,
անշարժ հենարան` պատված փափուկ, շարժուն հյուսվածքներով:
Աստիճանաբար անատոմները հասկացան, որ ոսկրը ևս կենդանի հյուսվածք է` իր արյունատար անոթներով ու նյարդերով:
Զարգացավ ոսկրին վերաբերող ուսմունքը, ըստ որի` ոսկրը,
կարծրության շնորհիվ, շրջապատող փափուկ հյուսվածքների հենարանն է: 
Երբ մարդը մահանում է, մկաններն արագորեն քայքայվում են: Մնում են միայն մարմնի կմախքը կազմող կարծր և գունատ ոսկրերը, որոնց ամրացած են եղել փափուկ հյուսվածքները: Կմախքը բաղկացած է 206 ոսկրերից: Վաղ ժամանակներում մարդիկ թերևս զարմանում էին, թե ինչու են մահվանից հետո ոսկրներն այդքան երկար պահպանվում: Նրանք մարդու և կենդանիների ոսկորները պահում էին իբրև հաղթանակի ու հզորության խորհրդանիշ, օգտագործում փորագրության, գործիքներ ու զարդեր պատրաստելու համար: Ոսկրերի կարծրությունն ու դիմացկունությունը հնարավորություն էին տալիս մանրամասն ուսումնասիրելու դրանք, իսկ նկարարգրությունները` զետեղելու գրքերում: Հին Հռոմից մինչ Վերածնունդ, կրոնն ու ավանդույթները արգելում էին դիահերձումները: Ինչևէ, մահվանից մի քանի շաբաթ անց ոսկրերը հնարավոր էին ուսումնասիրել, քանի որ գիշանգղներն ու թրթուրներն արագորեն մերկացնում էին դրանք: 
